Greek

Το μαζικό κίνημα στις πλατείες των μεγάλων πόλεων, έσπειρε τον τρόμο στην κυβέρνηση, την «τρόικα» και την άρχουσα τάξη. Για να εκβιάσουν και να τρομοκρατήσουν τον ξεσηκωμένο λαό επισείουν τον «μπαμπούλα» της πτώχευσης και της επιστροφής στη δραχμή, φτάνοντας να «προβλέπουν» ότι αν οι εργαζόμενοι δεν υποταχθούν και δεν αποδεχθούν εθελοντικά την δολοφονία του βιοτικού τους επιπέδου για χατίρι των τοκογλύφων-δανειστών, τότε θα «επιστρέψουμε στην εποχή των σπηλαίων»!!

Χθες το βράδυ στην Πλατεία Συντάγματος, σαν επιστέγασμα της μαζικής συγκέντρωσης των 150.000 ανθρώπων ενάντια στην ομηρία του λαού από τους τραπεζίτες και τους πολιτικούς υπηρέτες τους, έγινε η μαζικότερη Λαϊκή Συνέλευση από την έναρξη του κινήματος, με τη συμμετοχή 5.000 - 6.000 αγωνιστών. Μεταξύ των αρκετών ομιλητών, το λόγο έλαβε και το μέλος της συντακτικής επιτροπής της Μαρξιστικής Φωνής σ. Σ.Κ που έκανε την ακόλουθη τοποθέτηση:

Σε μια πρόσφατη έκδοση του Economist (7 Απρ 2011) περιλαμβάνεται ένα άρθρο που διαμαρτύρεται για την «εξασθενημένη δημοτικότητα του καπιταλισμού". Δε χρειάζεται βέβαια να είναι κανείς ιδιαίτερα εφυής για να καταλάβει ότι τριάντα ή περισσότερα χρόνια περικοπών στην κοινωνική πρόνοια, εκτεταμένων ιδιωτικοποιήσεων και συνεχούς πίεσης στους εργασιακούς χώρους, αργά ή γρήγορα θα οδηγούσαν τους απλούς εργαζόμενους ανθρώπους στην αμφισβήτηση του συστήματος που είναι υπεύθυνο για αυτές τις πολιτικές, δηλαδή του καπιταλισμού.

Δημοσιεύουμε σήμερα το τρίτο μέρος του "Μανιφέστου της Διεθνούς Μαρξιστικής Τάσης για την Αραβική Επανάσταση" μεταφρασμένο στα ελληνικά. Πρόκειται για μια σοβαρή απόπειρα μαρξιστικής ανάλυσης των γεγονότων στον αραβικό κόσμο, η οποία παρουσιάστηκε σε τρία μέρη στην ιστοσελίδα www.marxist.com.

Η Κουβανική Επανάσταση πάντοτε προσέλκυε το ενδιαφέρον μου. Πώς ήταν δυνατόν μια σχεδιασμένη οικονομία να επιβιώσει σε ένα μικρό νησί, σε απόσταση μικρότερη των 90 μιλίων από την πιο ισχυρή ιμπεριαλιστική χώρα στον πλανήτη; Γιατί η Κούβα δεν κατέρρευσε στις αρχές της δεκαετίας του '90 μαζί με τη Σοβιετική Ένωση; Ποιες είναι οι συνθήκες σήμερα στο νησί και ποιες οι προοπτικές για το μέλλον;

Δημοσιεύουμε σήμερα το δεύτερο μέρος του "Μανιφέστου της Διεθνούς Μαρξιστικής Τάσης για την Αραβική Επανάσταση" μεταφρασμένο στα ελληνικά. Πρόκειται για μια σοβαρή απόπειρα μαρξιστικής ανάλυσης των γεγονότων στον αραβικό κόσμο, η οποία παρουσιάστηκε σε τρία μέρη στην ιστοσελίδα www.marxist.com.

Ύστερα από την κατάληψη της μιας πόλης μετά την άλλη τις πρώτες ημέρες της Λιβυκής Επανάστασης, σχεδόν ένα μήνα μετά, φαίνεται ότι ο Καντάφι κατάφερε να κρατήσει ένα σημαντικό κομμάτι των δυνάμεών του και να περάσει στην αντεπίθεση. Πώς μπορεί να εξηγηθεί αυτή η δραματική μεταστροφή της κατάστασης;  

Η Αραβική Επανάσταση αποτελεί πηγή έμπνευσης για τους εργάτες και τη νεολαία όπου γης! Έχει ταρακουνήσει συθέμελα κάθε χώρα της Μέσης Ανατολής και οι δονήσεις της έχουν γίνει αισθητές σε ολόκληρο τον κόσμο. Τα δραματικά γεγονότα στη Βόρεια Αφρική και την Αίγυπτο, δεν είναι μεμονωμένα επεισόδια πέρα από τη γενική πορεία της επανάστασης, όπως αυτή εκτυλίσσεται σε παγκόσμια κλίμακα, τουναντίον συνιστούν σημείο καμπής στην ανθρώπινη ιστορία.

Τρίτη 22 Μαρτίου 2011:Από την αυθόρμητη διαδήλωση των 1500, που κατέληξε με τον υπουργό των Εσωτερικών να απολογείται στο πλήθος στη Δαμασκό, στους χιλιάδες της Ντεράα που αντιμετώπισαν αληθινά πυρά από τις δυνάμεις ασφαλείας, και τις διαδηλώσεις στις κουρδικές περιοχές, όλα συντείνουν στο εξής: η Συρία είναι στα πρόθυρα της επανάστασης.

Τετάρτη 23 Μαρτίου 2011: Είναι η μεγαλύτερη καταστροφή που ζει η Ιαπωνία μετά τον πόλεμο και τη ρίψη της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι. Αυτός ο τριπλός όλεθρος ενός σεισμού 9 Ρίχτερ, ενός τσουνάμι και ενός πυρηνικού ατυχήματος συγκλόνισε συθέμελα τη χώρα. Οι συνέπειες αυτής της πολύπλευρης τραγωδίας διευρύνονται μέρα με τη μέρα.

Πέμπτη 24 Μαρτίου 2011: Ύστερα από το μακελειό εναντίον των διαδηλωτών από τις δυνάμεις του καθεστώτος την Παρασκευή 18 Μαρτίου, η επανάσταση προχώρησε μπροστά στην Υεμένη. Ο κρατικός μηχανισμός διασπάστηκε και το μεγαλύτερος μέρος του στρατού στράφηκε κατά του προέδρου Σάλεχ. Από τη στιγμή που η καταστολή απέτυχε να φέρει τον επιδιωκόμενο στόχο, η άρχουσα ελίτ και οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις προσπαθούν απελπισμένα να βρουν μια ασφαλή εναλλακτική λύση. Τίποτε όμως δεν πρόκειται να σταματήσει την επανάσταση.

Το κείμενο αυτό γράφτηκε μία μέρα πριν την επέμβαση στη Λιβύη, όμως παρά την ροή των εξελίξεων, διατηρούν τη σημασία τους η ανάλυση και οι θέσεις που εμπεριέχει, σε σχέση με την ιμπεριαλιστική επίθεση και την αναγκαία στάση του εργατικού κινήματος

Παρασκευή 4 Μαρτίου 2011: Μεγάλη συζήτηση γίνεται στη Λατινική Αμερική για τα γεγονότα που εκτυλίσσονται στη Λιβύη. Στο άρθρο αυτό ο Χόρχε Μαρτιν κάνει την επιβεβλημένη κριτική από τη σκοπιά του Μαρξισμού στη λαθεμένη θέση του Τσάβες για την επανάσταση στη Λιβυη. Παράλληλα εξετάζει κριτικά τη θέση που υιοθέτησε ο Φιντέλ Κάστρο.

Τη Δευτέρα 7 Μαρτίου, ο νέος πρωθυπουργός της Τυνησίας Μπετζί Καΐντ Ελ Σεμπσί ανακοίνωσε τη σύνθεση της κυβέρνησής του, που είναι η τρίτη κατά σειρά μετά την ανατροπή του Μπεν Αλί από τον επαναστατημένο λαό στις 14 Ιανουαρίου. Ο Ελ Σεμπσί ανήλθε στην εξουσία στις 27 Φεβρουαρίου, ύστερα από την παραίτηση του Μοχάμεντ Γκανουτσί, ο οποίος υπήρξε πρωθυπουργός του Μπεν Αλί και διατήρησε τη θέση του μετά την ανατροπή του τελευταίου.